معنی هوس گوی - جستجوی لغت در جدول جو

هوس گوی(زَ وَ)

لغت نامه دهخدا

(هََ وَ)

سفسطه

(تُ مَ کَ دَ / دِ شُ دَ / دِ)

سخن خوب گوینده، شیرین زبان، خوش مقال، خوش سخن، خوبگو:
سپهبد چنین دادپاسخ بدوی
که ای شاه نیک اختر خوبگوی،
فردوسی،
چنین گفت خودکامه بیژن بدوی
که من ای فرستادۀ خوبگوی،
فردوسی،
فرستاده یی را بنزدیک اوی
سرافراز و بادانش و خوبگوی،
فردوسی،
کسی که ژاژ دراید بدرگهی نشود
که خوب گویان آنجا شوند کندزبان،
فرخی

لغت نامه دهخدا

لوس گری

(گَ)

ننری. رجوع به لوس گیری شود

لغت نامه دهخدا

هزل گوی

(رَ زَ)

هزل گو. رجوع به هزل گو شود

لغت نامه دهخدا

نوش گوی

(رَ)

شیرین گفتار:
ای پسر می گسار نوش لب و نوش گوی
فتنه به چشم و به خشم فتنه به روی و به موی،
منوچهری